Μιχάλης Λαζανάς
"Το ημερολόγιο μιας παρατεταμένης εφηβείας"
..
Ο Μιχάλης Λαζανάς γεννήθηκε στα Ιωάννινα το 1987 και αποτελεί μια από τις πιο ελπιδοφόρες ποιητικές φωνές της νέας γενιάς.
Την εσωτερικότητα της ποίησής του, τη νιώθεις από το πρώτο ποίημα, το "Θερινή Συγχώρεση" διατρέχει ολόκληρη τη συλλογή και με τη δύναμη της κριτικής κοινωνικής ματιάς δένει όλα τα επιμέρους στοιχεία της σε μια αδιαίρετη ποιητική δημιουργία.
"Αλτ τις ει;"
Και δεν προσμένεις απάντηση που να καταλαβαίνεις.
"Αλτ τις ει;"
Κι έχεις φυλάξει ένα δάκρυ κρυφό, μες στο χιτώνιο σου.
"Αλτ τις ει;"
Κι έχεις κιόλας ξεχάσει ποιος είσαι.
Καλεί ο ποιητής τον αναγνώστη να σπάσει τους αρμούς της συμβατικής λογικής καθώς τον οδηγεί μέσα από τους δουλεμένους στίχους πέρα από τον ρηχό λυρισμό και την πεζολογία.
Μας λέει: Οι μπρούτζινοι σωτήρες της γενιάς μας, έφταναν με τους ματωμένους χιτώνες κάθε που φθινοπώριαζε στη γειτονιά/
...Σωτήρες βέβαια, μπρούτζινοι σωτήρες.
Με τόση περίσσια αυταπάρνηση ώστε να καμαρώνουν από μακριά το λερωμένο μας βάδισμα, στον Γολγοθά που μας προσμένει πια σαν λεωφόρος και έργο υποδομής/
Η διαισθητική αντίληψη του ποιητή αντιμέτωπη με το ανθρώπινο δράμα, επινοεί αποδράσεις:
«Στρίβουμε το κλειδί, φτάνοντας επιτέλους σπίτι κι αφήνουμε το σώμα μας ελεύθερο από τα περιττά μαςα ρούχα και από τις τύψεις που έγιναν λεκές, σε όλη την υφή τους»
"Το ημερολόγιο μιας παρατεταμένης εφηβείας" μας εισάγει στο πεδίο που αναριγά και πάλλει τις πνευματικές χορδές μας. Πρόκειται για ποίηση, καθαρμένη από την ρηχή συναισθηματική φόρτιση, που σε καλεί στην ποθητή ώσμωση με την ποιητική λειτουργία των νοημάτων.
...
Οι περισσότεροι ποιητές αναπτύσσουν μια οπτική μνήμη που δεν είναι μόνο πραγματική αλλά και φανταστική. Οραματίζονται για παράδειγμα έναν υδάτινο κύκλο και αφήνουν να κολυμπήσει μέσα του ένας ναυαγός. Κάποια έννοια μπαίνει και αυτή με τη μορφή ενός σκάφους και υπαγορεύει μια σωτήρια οπτική προβολή. Ο υποτιθέμενος ναυαγός και η ιδέα του σκάφους μέσα σε έναν κύκλο-σωσίβιο προβάλουν την ανάπτυξη ενός ποιήματος μέσω του οποίου η έννοια μπορεί να μεταφερθεί στους αναγνώστες και να απορρίψει την φαντασία σαν κάτι ατομικό και καθαρά υποκειμενικό.
Όσο περισσότερο ο άνθρωπος ρίχνει ένα φως στο αόρατο σύμπαν των εννοιών, τόσο περισσότερο μπορεί να νοιώσει την πραγματική του δύναμη και τόσο λιγότερο επιρρεπής είναι στην κατάρρευση από τον πανικό του αγνώστου. Όσο βαθύτερα αισθάνεται, τόσο περισσότερο συναισθάνεται το σύμπαν του. Όταν η ανθρώπινη συναίσθηση «τεμπελιάζει» στο ουδέτερο, στενεύει και χάνει κάθε αίσθηση των εννοιών. Κι όταν συμβαίνει αυτό ο άνθρωπος δεν απλώνει το χέρι του να αγγίξει το άγνωστο, να επεκταθεί. Η αίσθηση της ανίχνευσης και κατάκτησης ξεθωριάζει. Και όταν παγιωθεί αυτό γίνεται δυνατό κάθε είδος άρνησης και βλακείας.
…
Θανάσης Πάνου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου