Books 'n' more

Σήμερα στο περιοδικό Books 'n' more φιλοξενούμε τη νέα ποιήτρια Γεωργιάνα Κεστρινού με αφορμή τη νέα ποιητική της συλλογή με τίτλο ''Η πρώτη δοξολογία της γης'' που κυκλοφήρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις ΑΕΝΑΟΝ.

yourbooksnmore.blogspot.com Ιανουαρίου 16, 2020 0 Comments

«M’ illumino d’ immenso»

Αυτά που περιμένουμε για λίγη ζωή.

Μέσα από εικόνες ανακαλύπτουμε την αλήθεια. Την αλήθεια αυτή θα μας πουν πως βρίσκεται μόνο στη νόησή μας. Η ουσία της όμως, περιγράφει όσο τίποτε την πραγματικότητα.

Κι αυτοί κι εκείνοι που διαισθάνονται τί σκαρώνει ο νους στις μεγάλες μεταφυσικές ανησυχίες, αποκτούν χίλια ονόματα σε κάθε νέο στίχο που γράφεται από τα χέρια ή την καρδιά τους.

Η λαϊκή αυτή αίσθηση ότι ανήκουν κάπου, μέσω του Λόγου, είναι η εγγύηση ασφάλειας πως κρατούν ακέρια και καθαρή την ψυχή τους.

Κι όταν μπορούν πια να βλέπουν την ψυχή γυμνή και ανήσυχη να δημιουργεί αλληγορίες για το ποια είναι η ίδια η ύπαρξη, πιο πολύ από τις άλλες τέχνες, η ποίηση γίνεται η ανασύνθεση της ύπαρξής μας.

Περίληψη έργου:

Πρόκειται για μια ποιητική συλλογή εμπνευσμένη από μικρές δοξολογίες της κοινωνίας ανά την ιστορία των αιώνων. Ποικίλα θέματα πάνω στην λατρεία του λόγου και την χειραγώγηση των λέξεων για την ύμνηση της ύπαρξης σε κάθε εκδοχή της.

Η Γεωργιάνα Κεστρινού γεννήθηκε στα Ιωάννινα. Σπουδάζει στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο (Ιστορία) στην Κέρκυρα όπου και διαμένει τα τελευταία πέντε χρόνια. Μεγάλωσε σε ένα επαρχιακό χωριό της Θεσπρωτίας και από νεαρή ηλικία ασχολήθηκε με τα γράμματα.

Σε ηλικία δεκαέξι ετών βραβεύτηκε από τον Πανηπειρωτικό Σύλλογο Πατρών για το ποίημα της, Καδένες και στη συνέχεια συνεργάστηκε με τον Εκδοτικό Οίκο Συμπαντικές Διαδρομές στην έκδοση δύο συλλογικών έργων με διηγήματα, «Κόκκινος Θάνατος» (2015) και «Σκοτεινά Βασίλεια» (2016), καθώς και ένα ποίημα «Γλυπτών Παλιννόστησις» στην ομώνυμη Πανελλήνια Ποιητική Συλλογή για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα από τις εκδόσεις Αέναον (Αθήνα, 2017) και τον Όμιλο για την UNESCO Πειραιώς και Νήσων.

Έκτοτε και δημοσιεύσεις σε λογοτεχνικά περιοδικά, ανά καιρούς.

Η πρώτη ποιητική της συλλογή με τίτλο Η πρώτη δοξολογία της γης έχει εκδοθεί από τις εκδόσεις ΑΕΝΑΟΝ.

Σήμερα στο περιοδικό Books 'n' more φιλοξενούμε τη νέα ποιήτρια Γεωργιάνα Κεστρινού με αφορμή τη νέα ποιητική της συλλογή με τίτλο ''Η πρώτη δοξολογία της γης'' που κυκλοφήρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις ΑΕΝΑΟΝ.

Ποιες είναι οι αναζητήσεις σας στο ποιητικό πεδίο όπως αυτό διαμορφώνεται σήμερα, αρχές του 21ου αιώνα; Ποια θέματα σας απασχολούν;

Στο βιβλίο του για την ποίηση ο Δημαράς μας θυμίζει πως «κι αν ο ποιητής άφηνε κατά μέρος την εξωτερική παρόρμηση… κι έβαζε μονάχα τον στοχασμό και την πίκρα που του γέννησε, η αρχική έμπνευση του ποιήματος θα μας ήταν για πάντα χαμένη». Πάνω σ’ αυτό διαπιστώνουμε πως η απάντηση της έμπνευσης θα βασίζεται συνεχώς στο υποσυνείδητο του ποιητή που αντέδρασε σε κάποιο εξωτερικό ερέθισμα. Αυτό άρκεσε να πάρει μια μηχανική μορφή για να καταλήξει να γίνει ο Λόγος. Μια τυχαία παράλληλη σύνθεση, παρατεταμένη, ίσως, με την καθημερινότητα, ξεχώρισε τόσο και έγινε η κατευθυντήρια δύναμη του έργου. Δεν έχει νόημα, αρχή και όρια.

Έτσι κι εγώ. Ζω στην εποχή μου. Αναμφίβολα με στιγματίζει ο κόσμος γύρω μου, δεν παύω όμως να αναπολώ παλαιότερες εποχές, σαν να έχουν περάσει από γενιά σε γενιά στο αίμα μου και δεν λένε να βγουν και να μ’ αφήσουν. Παρηγοριά αναζητώ εκεί πιο πολύ για να συνεχίσω, αλλά μ’ απασχολεί πάντα το τώρα και το μετά, κι ας γράφω πολλές φορές για το πριν. Μα πιο πολύ με βαραίνει ο άνθρωπος και η ύπαρξη, πώς να συνδέσω τόπο και ουσία σε ένα και μόνο ποίημα.

Έχετε, συνομήλικοι και ομότεχνοι, κοινά χαρακτηριστικά έκφρασης που σας ομαδοποιούν και σας διαφοροποιούν από τις προηγούμενες γενιές Ελλήνων ποιητών;

Ασφαλώς και μπορούμε να ταυτιστούμε συχνά μεταξύ μας, είμαστε όλα παιδιά της κρίσης, διαπλαστήκαμε και μεγαλώσαμε σε έναν κόσμο που συνεχώς αλλάζει γύρω μας, όμως με αυτό μπορέσαμε και βρήκαμε κοινές γραμμές με προηγούμενες γενιές Ελλήνων. Η αγωνία μας για το παρόν και το μέλλον είναι ίδια σε κάθε εποχή. Ποθούμε να προχωρήσουμε, να αλλάξουμε τον κόσμο και ταυτόχρονα πονάμε για όσα περιβάλλουν τη ζωή μας, τόσο δυσχερή συχνά που αντιδράμε και την αντίδραση αυτή μεταβάλλουμε σε τέχνη.

Ποια είναι η σχέση σου με τις προηγούμενες αυτές γενιές ή με την ξένη ποίηση; Ποιες επιρροές καταγράφεις; Ποιες επιδράσεις Ελλήνων ή ξένων ποιητών σε χαρακτηρίζουν;

Μπορώ να πω πως βαθύτερα με στιγμάτισε η ποίηση του Καρυωτάκη, από την σκοπιά πως ήταν στοχευόμενη πολιτικά. Ένας άνθρωπος της εποχής του, που βίωνε τη δυστυχία της χώρας του καθώς τον βάραινε η πραγματικότητα και πολλές φορές δεν μπορούσε να την βαστάξει πάνω του. Ύστερα αναγνωρίζω κοινές θεματικές ή τεχνικές σε ποιήματα του Εγγονόπουλου και του Τ.S. Elliot, ιδιαίτερα αγαπημένος μου. Παρά ταύτα δεν μπορώ να πω πως με χαρακτηρίζει κάποιος ως ουσία. Αφιερώνω, βέβαια, συχνά ποιήματα μου σε ποιητές που οι στίχοι τους έγιναν αιτία και έμπνευση.

Υπάρχει στα ποιήματά σου διάθεση απόκλισης από το παρελθόν, πρόθεση ανανέωσης της ποιητικής έκφρασης; Πειραματίζεσαι με νέα είδη;

Ως όφειλα, ξεκινώντας ταπεινά την συγγραφή, θυμάμαι, προσπαθούσα να αναπλάσω κλασσικά είδη έκφρασης, όμως με τον καιρό αφήνοντας το πνεύμα και το νόημα να κυριαρχεί στην ουσία μου ξέφυγα και ίσως πολλές ανέμιξα διάφορα είδη μεταξύ τους. Χαρακτηριστικό της ποίησης μου είναι οι μετρικές στροφές και ταυτόχρονα μια πιο σουρεάλ αφηγηματική δομή, ίσως και ο εσωτερικός μονόλογος.

Το Ίντερνετ δίνει πλέον τον χώρο στον κάθε ένα να «δημοσιεύει» ποιήματα του με αποδέκτη ένα ευρύτατο από κάθε άποψη κοινό. Σε εμπνέει αυτός ο χώρος; Μπορεί να αναπτύξει τη γραφή σου;

Η αλήθεια είναι πως τον έχω επιθυμήσει αρκετές φορές. Έχω επιδιώξει τη δημοσίευση για χάρη γοήτρου ή πείσματος αλλά πάντα στο τέλος νιώθω πως παραδίδω λίγη από την παλιά αίγλη που έχω εγώ στο μυαλό μου για την ποίηση. Αλλά, αναμφισβήτητα η ευρύτητα και η εμβέλεια που προσφέρει και όσα προσφέρει εκεί που είναι το αδιανόητο είναι ασύγκριτα με κάθε άλλη εποχή.

Πιστεύεις ότι Facebook, Twitter και άλλοι ιστότοποι υποκαθιστούν σήμερα τα «λογοτεχνικά στέκια» όπου σύχναζαν οι παλαιότεροι; Οι νεότεροι έχετε ανάλογα «ζωντανά» στέκια συνάντησης;

Είναι μεγάλο μέρος της καθημερινότητας μας. Ειδικά εμείς που ζούμε σε πιο επαρχιακές περιοχές της Ελλάδας και δεν μπορούμε να έρθουμε σε επαφή με τα «στέκια» της πρωτεύουσας, το να βρίσκουμε διόδους και να ενωνόμαστε έστω και διαδικτυακά είναι μεγάλη ανάσα. Τίποτα όμως δεν αντικαθιστά τις καθημερινές επαφές, τα μικρά καφενεία, τις βιβλιοθήκες, τα παλαιά μνημεία, διάχυτα όλα εδώ στην Κέρκυρα, μπορούν και σώζουν εποχές πιο ιδανικές στα μέτρα και τα σταθμά της δικής μας εποχής.

Στην εποχή των Πολυμέσων, Διαμέσων και άλλων εναλλακτικών μέσων έκφρασης του ποιητικού λόγου, απηχούν οι στίχοι του Ρίτσου: «Κάτι μεγάλες, ακατανόητες λέξεις/ μπαίναν στο καθημερινό μας λεξιλόγιο.../ σα νάχαν ‘έρθει ξένοι κατακτητές κ’ εγώ είχα προφτάσει/ να κρυφτώ σε μια κρύπτη μυστική...» Αισθάνεσαι ότι η ποίηση άρχισε επιτέλους να βγαίνει από τη μυστική της κρύπτη;

Περισσότερο από ποτέ. Πιο βαθιά ανάγκη για επιστροφή στα ιδανικά δεν γνώρισα. Σε μια σύγχρονη κοινωνία, όπως η σημερινή, όπου από παντού κατακλύζουν τα ηλεκτρονικά μέσα την προσοχή μας η γλώσσα έχει την μεγαλύτερη κλίση για έκφραση. Η ποίηση είναι ελεύθερη. Ανάμεσα στο άλογο και έλλογο, το έλλογο και λογικό ψάχνουμε το απόλυτο και αρμονικό έμβλημα που θα δώσει ρυθμό στις λέξεις εσωτερικά. Η μεταστροφή του Λόγου προς την κορύφωση των αποχρώσεων είναι η ικανότητα της ομιλίας να ισχυρίζεται πως παραμένει δυνατή. Τέτοιου είδους εσωτερική εξέγερση είναι ταυτόσημη της ποιήσεως που ακόμα κι αν ελλείπει στοιχείων κανονισμένων (ρίμα, μέτρο κλπ) διατηρεί την έννοια του ποιήματος. Λησμονούμαι τότε τα λόγια του Mallarmé: «δεν είναι με ιδέες που φτιάχνει κανείς στίχους, είναι με λέξεις». Η λέξη για τον ποιητή είναι γοητεία. Γνωρίζει την ενότητα του με τη καθημερινότητα, καθηλώνει τα συναισθήματα του και συγχρόνως υπερβαίνει την πραγματικότητα.